تفسیر نقاشی های کودکان

کودک هنگامی آدم می کشد، قبل از هر چیز شکل خود و یا درکی را که از بدنش دارد را بیان می نماید

دختری هشت ساله دارم که اکثر نقاشی هایش نقش دختر بچه یا دختر نوجوان است و بیشتر سر را بزرگ می کشد و تمام اعضای بدن را نیز می کشد و سعی می نماید به دخترانه ترین شیوه ممکن بکشد. یعنی همیشه بلوز و دامن و موهای بلند دارد. البته خودش نیز کودکی است که خیلی به زیبایی لباس هایش حساس است. می خواستم بدانم که از دید روانشناسی کودک این روش نقاشی کشیدن او چه طور تفسیرمی شود؟

آنچه بیان می نمایید ناشی از وجود یک مشکل نیست بلکه عمدتا کودکان در این سن نقاشی هایشان شامل انسان است. در ادامه توضیحاتی در رابطه با شکل آدم در نقاشی کودکان ارایه می دهم.

کودک هنگامی شکل آدم می کشد، قبل از هر چیز شکل خود و یا درکی را که از بدن و تمایلاتش دارد، بیان می نماید. در واقع، بین بعضی خطوط آدم نقاشی شده با خصوصیات روانی و جسمی کودکی که آن را کشیده، ارتباط مشخصی وجود دارد. اگر آدمک در مجموع هماهنگ باشد احتمال بسیاری وجود دارد که کودک کاملاً سازگار باشد. اگر برعکس آدمک در اندازه ای خیلی کوچک و یا در گوشه ای از کاغذ کشیده شده باشد، معنایش این است که کودک خود را کم ارزش و از دیگران پایین تر می داند.

 به طورکلی نمادهای اصلی اندام ها در نقاشی کودکان را این گونه تفسیر می کنند:
سر: سر معرف مرکز شخصیت، قدرت فکری، هوشی و عامل اصلی مهار فشارهای درونی است. کودکان، همیشه سرهای بزرگ ترسیم می کنند؛ ولی اگر سر زیاد بزرگ باشد، نشان گر آن است که «من» کودک بیش از حد طبیعی است.

چهره: کلیه ی صاحب نظرانی که به تفسیر نقاشی فرافکنی معتقدند در این زمینه توافق نظر دارند که اندازه ی نقاشی از چهره ی انسان مهم ترین جنبه ی آن است؛ زیرا انعکاس مستقیمی از عزت نفس نقاش است. چهره های بلندتر از حد متوسط برای گروه سنی مربوط قادر هست نشانه ی جنبه هایی از شخصیت، از قبیل پرخاش گری یا خودبزرگ بینی باشد. نقاشی های ریز و خیلی کوتاه تر از حد متوسط قادر هست حاکی از نارسایی، کهتری، عزت نفس پایین، اضطراب یا افسردگی باشد.

نقاشی هر کودک بیان گر احساسات درونی اوست

 صورت: صورت خیلی ارزش دارد و بیشتر تنها کشیده می گردد. کودکان پرخاش گر، اجزای صورت را به حداقل اغراق آمیزی بزرگ ترسیم می کنند؛ در حالی که کودکان خجالتی جزئیات را از دید می اندازند و فقط دایره ی صورت را ترسیم می کنند و به ندرت صورتی را از نیم رخ می کشند.

دهان و دندان ها: نقاشی دهان شاید معنی نیاز به مواد خوراکی را آشکار سازد؛ و هم به معنای پرخاش گری و یا در ارتباط با مسائل جنبی باشد. لب ها که بسته باشند نشان دهنده ی تنش و فشار است و چانه، نماد قدرت مردانگی است.

چشم ها: نقاشی چشم، دنیای درون نقاشی و اجتماعی بودن کودک را نشان می دهد. در کودکان خودخواه، چشم ها ارزش زیبایی نیز دارند.

کودک هنگامی شکل آدم می کشد، قبل از هر چیز شکل خود و یا درکی را که از بدن و تمایلاتش دارد، بیان می نماید. در واقع، بین بعضی خطوط آدم نقاشی شده با خصوصیات روانی و جسمی کودکی که آن را کشیده، ارتباط مشخصی وجود دارد.

دست ها و بازوها: کشیدن دست ها و بازوان بزرگ بیان گر قدرت و کنترل است. به عکس ادعا می گردد که حذف دست ها و بازوها، بازتاب احساس فقدان قدرت و بیهودگی و بی یاور بودن است. البته حذف دست ها و بازوها در نقاشی کودکان کم تر از پنج سال امری متداول است. نقاشی هایی از چهره ی انسان که در آن ها دست ها در جیب فرورفته یا پشت سر قرار گرفته، بیان گر احساس گناه و اضطراب در خصوص ی کنترل محرک های «ممنوعه» است.

پاها: کودکان ضعیف و درون گرا بیشتر برای آدم ها پا نمی گذارند و یا او را در حالت نشسته نقاشی می کنند.

بالاتنه: اگر باریک و لاغر کشیده شود مشخص کننده ی این است که کودک از اندام خود ناراضی است و یا از چاق شدن و بزرگ شدن می ترسد. در مواردی دیگر بالاتنه ی لاغر شاید نشان دهنده ی ضعف جسمانی واقعی باشد.

موها: دخترها به علت جنسیت شان تاکید زیادتری روی کشیدن موهای آدمک‌های نقاشی‌شان دارند و حتی گل سر را روی موهای آدمک شان می‌کشند ولی کمتر پیش می‏آید پسربچه‏ها موهای آدمک شان را با دقت بکشند.

البته اینها تحلیل هایی است که در مصاحبه دقیق با کودک ارایه می گردد و با دیدن یک نقاشی از کودک نباید سریع در مورد او قضاوت نمود اما در کل تصور می کنم نگرانی شما بی علت است و مشکل خاصی در نقاشی فرزندتان نیست.

منبع:tebyan.net

منبع : بیتوته