رفتار با کودکان سرطانی

روش برخورد با کودکان سرطانی

 

سرطان چیست؟
تمام سلول های بدن ما به طور با نظم و بر پایه قاعده خاصی در حال رشد هستند. بعضی وقت ها بعضی از سلول ها از راه رشد طبیعی خود خارج می‌شوند و به طور غیرمنظم و سریع تر از حالت طبیعی رشد می‌کنند. این امر باعث به هم خوردن نظم طبیعی بدن می گردد. به این به هم‌ ریختگی سرطان می‌گویند.

سرطان به دسته ای از بیماری هایی گفته می گردد که عامل  رشد غیرطبیعی سلولهای بدن هستند و سلولهای بدن بطور غیرقابل کنترلی تکثیر و در بقیه قسمتهای بدن پخش میشوند (متاستاز).

رشد غیرطبیعی این سلولها در آخر منجر به تشکیل توده های بزرگ (تومور) می گردد. این تومورها به دو دسته تومورهای بدخیم و خوش خیم تقسیم شده که تومورهای خوش خیم تهدید کننده حیات نمی باشند، احتمال بروز سرطان در همه سنین وجود دارد ولی با افزایش سن زیادتر می گردد، بیش از 40% سرطان ها قابل پیشگیری هستند.

خوبتر است یک روانشناس ماهر خبر بیماری سرطان را به کودک بدهد

 
روش خبر دادن به کودک در خصوص بیماری سرطان:
سرطان در کودکان از آن جا که در سنین پایین رخ می دهد در حوزه حفظ سلامت روان، از ارزش ویژه ای در مقایسه با بزرگسالان برخوردار است بر این اساس آمادگی والدین به عنوان افرادی که مسئولیت مستقیمی در برابر کودک و بیماری اش دارند خیلی حیاتی است. واضح است که آگاهی والدین در مواجهه با بیماری، چگونگی رفتار آن ها با کودک مبتلا به سرطان و از همه مهم تر حفظ روحیه کودک و خانواده نقش بسزایی در بهبود بیمار ایفا می نماید.

خبر دادن به کودک قبل از 7 سالگی:
در کودکان زیر 7 سال با توجه به اینکه کودک درکی از بیماری صعب العلاج و زندگی یا مگر ندارد، خوبتر است والدین خیلی وارد جزییات بیماری نشوند تا سطح اضطراب کودک بالا نرود. کودک در این سن نمی تواند بیماری را حتی به عنوان اختلالی که قادر هست برگشت پذیر باشد درک نماید. هنگامی دست یا پای کودکی زخم می گردد، شاید حس نماید پا و دستش را برای همیشه از دست می دهد.

 پس توضیح اضافی به کودک هیچ کمکی نمی نماید و تنها اضطراب او را بالا می برد. به کودک بیمار در این سن و سال کافی است بگویید می بایست این مرحله را طی نماید و شاید لازم باشد آمپول بزند یا دارو استفاده نماید. والدین می بایست به کودک امید دهند که هرچه سریع تر بهبود پیدا خواهد نمود.

خبر دادن به کودک پس از 7 سالگی:
برای کودک بالای 7 سال، مساله تا حدودی متفاوت است و کودک با توجه به رشد تفکر متوجه بسیاری از مسایل است. والدین می بایست از پچ پچ کردن و زمزمه جلوی کودک در این سن و سال خودداری کنند و از مشکل های کودک جلوی او صحبت نکنند. در این شرایط معمولا کودکان پی می برند اتفاق بدی در حال وقوع است. پس از 7 سالگی می بایست به کودک اطلاعاتی در مورد بیماری اش داد اما لازم نیست اطلاعات کامل باشد.

اگر والدین می دانند درخصوص بیماری می بایست توضیح دهند ولی حس می کنند نمی توانند احساسات خود را کنترل کنند، خوبتر است اطلاعات را روان شناس یا روان پزشک به کودک بدهد. پزشک قادر هست اطلاعات مختصری در مورد بیماری و شیوه درمان به کودک بدهد و مخصوصا اگر کودک به شیمی درمانی نیاز دارد می بایست در مورد عواقب شیمی درمانی و ریزش مو صحبت شود.

نکاتی در خصوص رفتار والدین با کودک سرطانی:
هنگامی که والدین متوجه بیماری فرزند خود می شوند، معمولا توجه زیادتری نشان می دهند و چه بسا با محبت های بسیاری او را لوس می کنند. این موضوع شاید سبب شود هم کودک تصور نماید شرایط غیر عادی بر خانه حکمفرماست و هم در صورت وجود فرزندان دیگر، حس حسادت یا دلسوزی آنان و به تبع آن برخورد نامناسب و غیر معمول آن ها را برانگیزد. بر این اساس نخستین توصیه ای که میتوان به چنین والدینی نمود این است که به جز انجام امور مربوط به درمان بیماری، رفتار خیلی عادی با وی داشته باشند.

این موضوع می بایست به دیگر همراهان و اطرافیان کودک نیز یادآوری شود. نکته دیگر این است که بعد از آگاه کردن کودک از موقعیت خود، می بایست وی را تشویق به بازی، ورزش و تحرک کنند تا از این راه هم به بالا بردن روحیه وی کمک کنند و هم از دید جسمی او را آماده انجام مراحل نسبتا سخت درمان کنند. دادن جواب های درست به سوال های کودک، کنار آمدن و رفتار صبورانه در برابر علایم احتمالی درمان، مدیریت روابط وی با دوستانش و کمک به طبیعی تر طی شدن دوران نقاهت از مهم ترین نکاتی است که والدین می بایست در موقع برخورد با کودک بیمار خود به آن توجه کنند.

صحبت با کودک در خصوص درمان بیماری سرطان:
هر بار که شما در خصوص بیماری فرزندتان با او صحبت می‌نمایید، شاید موضوع مرگ و ترس‌هایش را در این مورد پیش بکشد. اگرچه سوال‌های آن‌ها در این موارد خطرناک هستند، ولی آماده باشید تا از عهده این سوالات برآیید. خودداری از بحث کردن در خصوص مرگ، قدرت ابراز احساس ترس را از بچه ها می‌گیرد و نیز سبب می‌شود شما فرصت آرامش و اطمینان دادن به او را از دست بدهید. همچنین این موضوع خیلی ارزش دارد که به بچه‌های بزرگتر این واقعیت را تاکید نمایید که سرطان قابل درمان بوده و تحقیقات برای دستیابی به روش‌های خوبتر و بهبود بخشیدن به درمان ادامه دارد.
 
بسیاری از والدین می‌ترسند با گفتن حقیقت به کودک او را غمگین نموده و سبب آشفتگی او شوند، اما اگر غمگین یا عصبانی هم بشود بروز این حالات به نفع اوست. با بحث در مورد جایگاه و تلاش برای از بین بردن پیچیدگی‌های ذهنی کودک، هم کودک و هم والدین، می‌توانند زندگی طبیعی را دوباره آغاز کنند. کودکان با آگاهی یافتن در مورد بیماریشان، خوشحال‌تر به نظر می‌رسند و فعالیت‌های پزشکی موفقیت‌آمیزتر خواهد بود زیرا کودک خودش می‌تواند فعالانه در آن مشارکت داشته باشد. والدین نیز دیگر زیر فشار ناشی از پنهان کردن حقیقت نیستند و علی رغم همه تردیدها و غصه‌ها، هر کسی با بیماری و آینده، راحت‌تر برخورد می‌نماید. شاید بچه‌های بزرگتر مبتلا به سرطان در مورد سرطان و مواظبت‌های بیمارستانی، مطالعاتی هم داشته باشند که در این صورت می‌توانید منبع های مختلفی را در اختیارشان قرار دهید.

رفتار دیگران با کودکان سرطانی

منبع : بیتوته