برای چه خاطرات کودکی را به یاد نمی‌آوریم؟

به یاد نیاوردن خاطرات کودکی

برای چه دوران کودکی را به یاد نمی آوریم؟

دلیل به یاد نیاوردن خاطرات کودکی و تعریف یادزدودگی 

شخصیت ما از همان دوران کودکی شکل می گیرد ولی برای آوردن دوران خردسالی، به ویژه تا پیش از سن 4 سالگی خیلی دشوار است و زیادتر ما آدم ها این دوران را برای نمی آوریم. آیا تا به حال به این فکر نموده اید که برای چه حافظه ما برای آن دوران کمک نمی نماید ؟ این حالت به یادزدودگی کودکی معروف است. بررسی های بسیاری نیز در این باره انجام شده اند که در این نوشته آن را به صورت خلاصه برای شما بیان خواهیم نمود.

نکته اول

افراد از دید به یادآوری خاطرات دوران کودکی مختلف هستند. بعضی افراد تجربیات در ارتباط با سنین پایین تر را برای می‌آورند؛ ولی بعضی دیگر تقریباً هیچ چیز را از دوران کودکی خود به یاد نمی‌آورند. ریشه این فرق به یکی از دو چیز بازمی‌گردد:

اول این‌که بعضی افراد از دید هوش و استعداد در اندازه ی بالاتری قرار دارند؛ بر این اساس تجربیات سنین کمترتر را برای می‌آورند. در مقابل، افرادی که هوش معمولی یا کم‌تر از معمول دارند، موارد کمتری را برای می‌آورند.

دوم این‌که بعضی افراد به این دلیل تجربیات زودهنگام دوران کودکی را برای می‌آورند که آن حوادث بار هیجانی بیش‌تری داشته‌اند. بررسی های روان‌شناسی نشان می‌دهند که هر تجربه یا خاطره که بار هیجانی مثبت یا منفی در پی داشته باشد، زیادتر برای می‌ماند.

دلیل به یاد نیاوردن خاطرات کودکی

نکته دوم

در خصوص این‌که اشخاص بزرگ‌سال بیشتر خاطرات چه دورانی را به یاد می‌آورند، هم میان افراد فرق دارد. ظاهراً تجربیات و خاطرات پیش از سه سالگی را هیچ‌کس به یاد نمی‌آورد؛ ولی بعد از هفت سالگی را تقریباً همه به یاد می‌آورد. در مورد خاطرات میان سه تا هفت سالگی افراد فرق دارند. بعضی افراد شماری بسیاری از خاطرات میان سه تا هفت سالگی را برای می‌آورد؛ ولی بعضی دیگر تعداد کمتری از خاطرات درارتباط با این سنین را به یاد دارند.

نظریات روان‌شناسان هم در این باره از هم‌جهتی لازم برخوردار نیست. برای نخستین بار فروید این نوشته را اظهار داشت که بزرگ‌سالان خاطات پیش از شش سالگی را به یاد نمی‌آورند. ولی امروزه اعتقاد دارند که این دوره در حدود چهار یا حتی سه سالگی به پایان می‌رسد.

برای چه خاطرات کودکی را به یاد نمی‌آوریم

حافظه ما با توانایی حرف زدنمانمان ، ارتباط نزدیکی دارد

یکی از نظریه هایی که ما خاطرات دوران کودکی خود را به یاد نداریم ، این است که در آن زمان نمی توانستیم ارتباط شفاهی برقرار کنیم. زمانی حافظه ما به کار افتاد که از واژه ها استفاده می کردیم و می توانستیم جزئیات را از روش زبان بیان کنیم. زیادتر کودکان تا پیش از سن دو سالگی حرف نمی زدند پس کاملاً عادی است که حافظه آن ها در این دوران در طولانی زمان خیلی خوب عمل نکند.

رشد مغزی خیلی ارزش دارد

همانگونه که سن ما بالا می رود ، مغز ما نیز پخته تر و کامل تر می گردد. آن گاه سلول های جدیدتری تولید می نماید و در نتیجه حافظه تقویت شده و میتوان به حافظه طولانی مدت اطمینان نمود ولی تا پیش از سن 4 سالگی ، حافظه روزانه به طور کامل فعال نیست چون مغز به اندازه کافی کامل نشده و رشد مورد نظر در آن صورت نگرفته است.

فراموشی خاطرات دوران کودکی

نقش والدین خیلی ارزش دارد

تحقیق های دیگر نشان می دهد که خانواده های ما قادر هستند نوع بیان ما از دوران کودکی را عوض کنند. در باره این موضوع فکر نمایید. همه ما تمایل داریم که حافظه خود را در طولانی مدت نیرومند نگه داریم و رویدادهای گوناگون را برای بسپاریم ولی جالب است بدانید بچه ها هنگامی که یک مسئله را برای پدرشان تعریف می کنند، آن را به طوری متفاوت برای می سپارند و برای مادرشان، مسئله را جور دیگری تعریف می کنند. بچه ها در این مورد ضعیف هستند. خوبتر است به آن ها کمک نمایید که چیزها را خوبتر برای بیاورند.

خاطرات کودکی با ارزش نداشتن عاطفی

زیادتر خاطراتی که مربوط به اتفاقات معنادار یا تجربیاتی که احساسات شدیدی به وجود می آورند، مثل خجالت، عشق، شادی یا غم از یاد می روند. کودکان خردسال به صورت کامل از احساسات برخوردار نیستند. در آخر، امکان دارد تجارب دوران کودکی با همان ارزش احساسی که در دوران نوجوانی یا بزرگسالی داشته در ذهن ثبت نشود.

منبع : بیتوته