فرض كنید یك اتومبیل دارید و می‌خواهید در شهری بزرگ رانندگی كنید. اطمینان دارید كه با اتومبیل خود امكان ورود به تمامی خیابانهای شهر را دارید مگر این كه ورود به این خیابان‌ها توسط قوانین راهنمایی و رانندگی محدود شده باشد.
این قصه اما در مورد یكی از شهرهای كشور كانادا متفاوت است برای چه كه شما ممكن است ناگهان با خیابانی روبه‌رو شوید كه تردد در آن با قایق‌های كوچك و بزرگ انجام می‌شود! درست است كه نمونه این قصه در بعضی شهرهای دنیا وجود دارد كه مشهورترین آنها ونیز است ولی اینجا نه مثل ونیز بحث احتمال زیر آب رفتن وجود دارد و نه اصولا با یك شهر ساحلی طرف هستیم زیرا نزدیك‌ترین ساحل با این شهر حدود یكصد كیلومتر فاصله دارد!
كانال آبی «ریدیو» در حقیقت یك جاده شهری است كه در شهر اتاوا پایتخت كانادا قرار دارد. با ادامه دادن این جاده از شهر اتاوا می‌توانید به شهر دیگری با نام «كینگ استون» برسید.
این پل در سال 1832 و با اهداف نظامی و به منظور یك خط دفاعی در برابر جنگ احتمالی بین كانادا و ایالات متحده آمریكا ساخته شد و تا امروز از آن استفاده می‌شود.
در واقع مردم كانادا این خیابانهای آبی را با كمك رود اتاوا ساخته‌اند و این راه آبی دارای راه‌های انشعابی كوچك و بزرگی است. این خیابان آبی قدیمی‌ترین سازه آبی موجود در آمریكای شمالی است كه هنوز از آن استفاده می‌شود.
استفاده از این خیابانهای ویژه تنها در بعضی از ماه‌های سال امكان دارد و تردد در آن از اواسط ماه می (اردیبهشت) آغاز شده و در اواسط ماه اكتبر (مهر) پایان می‌یابد و البته در این زمان، گشت و گذار در این خیابانهای آبی یكی از تفریحات مردم این شهر به شمار می‌رود.
قصه ساخته‌شدن این كانال به سال 1812 برمی‌گردد. در این سال دولت انگلیس مطلع شد آمریكایی‌ها قصد حمله به تاسیسات و كلنی‌های انگلستان در شمال كانادا را دارند و به همین علت آنها با اقدامی پیشگیرانه اقدام به ساخت راه‌های خشكی و كانال‌های آبی متعددی برای كمك‌رسانی احتمالی بین شهرهای مهم كردند كه كانال ریدیو یكی از همین تاسیسات به شمار می‌رود.
البته این جنگ هیچ‌گاه روی نداد و امروزه تنها یادگارهای آن باقی مانده‌اند، یادگارهایی كه البته در جریان تكامل و توسعه شهرهای این كشور نقش مهمی ایفا كردند. این كانال حتی امروزه نیز برای حمل و نقل و ترابری از مناطق غربی به سمت شهر اتاوا كاربری گسترده دارد.
تاریخچه ساخت كانال البته چندان امیدواركننده نیست، زیرا برای ساخته‌شدن این كانال تعداد بسیاری از كارگران و سازندگان به دلایل مختلفی جان سپردند كه اصلی‌ترین این عوامل بیماری مالاریا و حوادث در حین كار به شمار می‌روند. امروزه آرامگاه بسیاری از این اشخاص در نزدیكی كانال به چشم می‌خورند كه البته مورد احترام مردم قرار دارند.
اگرچه وجود این كانال آبی در هر شهر یا كشوری می‌تواند موضوعی جالب و البته تاثیرگذار در جذب گردشگر باشد ولی جالب اینجاست كه مسئولان كشور كانادا برای ایجاد تاریخچه و پیشینه برای كشور جوان خود تلاش بسیاری می‌كنند از جمله این كه سال 1925 این كانال آبی به عنوان میراث تاریخی ملی كانادا معرفی شده و در آخر سال 2000 كانال آبی ریدیو به عنوان یكی از اثرهای و مفاخر تاریخ كانادا ثبت شده و جالب‌تر این كه سال 2007 و بعد از جنجال های زیاد این كانال آبی 200 ساله در فهرست میراث جهانی یونسكو ثبت شد.
طول این كانال‌های آبی چیزی در حدود 202 كیلومتر است و آبراهه‌های متعدد آن بخش‌های مختلف شهر و همچنین رودهای كاتاریگو و ریدیو و دریاچه ریدیو را به هم متصل كرده و از راه این آبراهه‌ها به شهر كینگ‌استون منتهی می‌شود.
امروزه اصلی‌ترین استفاده از این كانال‌ها، استفاده تفریحی است و بسیاری از اشخاص و خانواده‌ها ترجیح می‌دهند سفرهای كوتاه و بلند خود را از این راه انجام داده و تجربه‌ای متفاوت داشته باشند.
تورهای گردشگری فراوانی با قایق‌های تفریحی در طول ماه‌های سال كه كانال دایر است، گردشگران را بین شهرهای اتاوا، كینگ‌استون و از راه راه آبی كه جاذبه‌های بسیاری مثل مریكویل و آبشار اسمیت در آن قرار دارد، جا به جا می کنند.
منبع: جام جم
آخرین دیدگاه‌ها