از این رو شاه عباس دوم دستور داد؛ پلی بر روی زاینده رود، نزدیكی باغ سعادت آباد و عمارت آینه خانه ساخته شود. بعدها در وسط این پل، ساختمان مخصوصی كه به نام بیگلربیگی شهرت دارد بنا شد.
این پل كه طولش حدود 150 متر و عرضش حدود 14 و معبر آن نیز حدود 6 متر میباشد از سنگ و آجر ساخته شده و 21 جوی و 26 چشمه دارد.
این پل از حیث معماری و استحكام، از دید آنوبانینی بی اندازه زیبا و بی مانند است و شامل چهار طبقه در دو طرف داخلی معبر فوقانی است که هر طرف 51 غرفه بزرگ و كوچك دارد. جلو هر سقف و دیوار، پیش آمدگی و فرو رفتگی وجود دارد که اگر تختهای با اندازه دهانه پل ها بگذارند آب رودخانه بالا آمده و مدتی ذخیره میشود.
این پل علاوه بر اینكه برای عبور و مرور قوافل و عابران ساخته شده بود، برای تفرج و گردش مردم و پادشاه نیز مستعد بوده است.
چنانچه از قصص خاقانی نقل شده، در سال 1060 ه.ق. كه پل ساخته شد؛ پس از تعطیلات نوروز آن سال به فرمان شاه عباس دوم، پل را تزیین و چراغانی كردند و هر یك از غرفههای آن را یكی از امراء و بزرگان تزیین نمودند و برای جشن مهیا نمودند.
هم حالا اطراف پل مثل قدیم، در ایام بهار و تابستان و روزهای تعطیل، از گردشگاههای مهم اصفهان بوده و بعضی روزها به حدی جمعیت زیاد است كه راه عبور و مرور در طبقه دوم تقریبا مشكل میشود.
این پل را به اسامی: بابا ركن الدین، خواجو، گبرها، شیراز، حسن آباد و پل شاهی نیز خواندهاند.
نامیدن آن به پل خواجو به مناسبت این است كه در مجاورت محله خواجو ساخته است.
به طور كلی وجود تزئینات كاشیكاری زیاد و پشت بغل های چشمه های پایین و غرفه های بالا و نمای غرفه های طرفین با كاشیهای الوان، پل خواجو را در شمار اثرهای خیلی ممتاز اصفهان قرار می دهد، به طوری كه كلیه سیاحان و جهانگردانی كه در دوره های مختلف به اصفهان آمده اند زیبایی های پل خواجو را وصف كرده و آن را در زمره شاهكارهای مسلّم معماری ایرانی-اسلامی به شمار آورده اند.
آخرین دیدگاه‌ها