[ad_1]

تجویز ورزش,فواید ورزش

 

انجام فعالیت های ورزشی برای بیماران قلبی یا افراد دارای عوامل خطرساز بیماری های قلبی نیز توصیه می شود اما برای تجویز ورزش به این افراد، پزشکان باید بی خطر بودن ورزش تجویزشده برای آنها را ارزیابی کنند…

 

تنها حد متوسطی از آمادگی جسمانی برای به دست آوردن فواید ورزش در بیماران غیرمبتلا برای کاهش مرگ ومیر ناشی از بیماران عروق کرونر قلبی در آینده کافی است اما در بیماران مبتلا، سطح بالاتری از فعالیت جسمی لازم است. برای بازگشت نسبی پدیده تنگی عروق در بیماران مبتلا به عروق کرونر، صرف انرژی بیش از ۱۵۰۰ کیلوکالری در هفته نیاز است. میزان مصرف انرژی در طول یک هفته در بیمارانی که ۳ بار در هفته در برنامه بازتوانی قلبی شرکت می کنند ۸۳۰ کیلوکالری در هفته است. مدت هر جلسه ورزش باید به تدریج افزایش یابد تا به ۴۰ ۳۰ دقیقه در اکثر روزهای هفته برسد. جلسه های ورزشی باید شامل مراحل گرم و سردکردن (۵ تا ۱۰ دقیقه) و تمرین های کششی و فعالیت های هوازی با شدت کم باشد. در بیماران مبتلا به عروق کرونر، گرم کردن با شدت کم از بروز اختلال های ریتمی خطرناک جلوگیری می کند و سرد کردن نیز باعث می شود ضربان قلب و فشارخون به حالت اولیه بازگردد و از افت فشارخون و گیجی پس از ورزش جلوگیری شود. ورزش های دینامیک و مقاومتی برای قسمت های فوقانی و تحتانی بدن به عنوان بخشی از برنامه های بازتوانی قلبی انجام می شود. ورزش مقاومتی با شدت متوسط، باعث بهبود قدرت و استقامت عضلانی می شود که به استقلال فرد و بهبود کیفیت زندگی او کمک می کند اما هنوز مشخص نیست که آیا اینگونه ورزش ها تاثیری بر عوامل خطرساز بیماری های قلبی داشته باشند. برنامه ورزشی مقاومتی که به طور معمول توصیه می شود به صورت مجموعه های ۸ تا ۱۰ تایی ورزش های نواحی مختلف بدن ۲ تا ۳ بار در هفته است. این برنامه ها معمولا با وزنه کم شروع می شوند و با تعداد ۱۰ تا ۱۵ تکرار پیشرفت می کنند. وقتی قرار است نسخه ورزشی در یک برنامه ورزشی به بیمار مبتلا به عروق کرونر تجویز شود، میزان بررسی مصرف انرژی اوقات فراغت باید حداقل ۱۵۰۰ کیلوکالری در هفته باشد.

 

● تأثیر ورزش بر ضربان قلب

 

پاسخ طبیعی ضربان قلب به ورزش افزایش بر اساس حداکثر ضربان قلب پیش بینی شده با توجه به سن بیمار است و سپس کاهش ضربان قلب به حد پایه نیز باید در مدت زمان نسبتا سریعی صورت گیرد. ناتوانی فرد در رسیدن به حداکثر ضربان قلب پیش بینی شده در غیاب مصرف داروهای بتابلاکر مانند پروپرانولول بیانگر ابتلا به بیماری عروق کرونر است.

 

● تأثیر ورزش بر فشارخون

 

پاسخ طبیعی فشارخون در ورزش افزایش پیشرونده است. فشارخون ممکن است حین ورزش پاسخ طبیعی داشته باشد یا در بیمار مبتلا به بیماری قلبی افزایش یا کاهش غیرطبیعی داشته باشد. افزایش بیش ازحد فشارخون به میزان بیش از ۲۵۰ میلی متر جیوه، دلیلی برای متوقف کردن ورزش است. کاهش نامتناسب فشارخون هنگام ورزش به معنای لزوم قطع ورزش است. در بیماران قلبی علایمی مانند آنژین صدری، تنگی نفس، تپش قلب، احساس گیجی و سنکوپ ایجاد می کند. ورزش منظم عملکردی مشابه داروهای بتابلاکر مانند پروپرانولول دارد. به این معنی که باعث کاهش ضربان قلب و فشارخون طی ورزش می شود و به این طریق بیمار می تواند برای مدت طولانی تری در فعالیت های روزمره و تفریحی شرکت کند و در عین حال بدون علامت باشد. براساس نتایج مطالعه های انجمن قلب آمریکا، ورزش مقاومتی خفیف تا متوسط به منظور تقویت عضلانی و افزایش قدرت و استقامت عضلانی در پیشگیری و درمان بیماری های مزمن و کاهش عوامل خطرساز موثر است. در بیشتر مطالعه ها تاثیر ورزش ایروبیک (هوازی) و دینامیک در کاهش فشارخون در حال استراحت در افراد دارای فشارخون طبیعی و در افراد مبتلا به پرفشاری خون نشان داده شده است. در بیماران دچار تنگی عروق کرونر (عروق تغذیه کننده قلب) و پرفشاری خون، تست ورزش باید قبل از تمرین ورزشی با شدت متوسط یا بالا انجام شود. منطقی است که برای بیشتر بیماران، شروع ورزش با شدت متوسط مانند پیاده روی انجام شود. در بیماران عروق کرونر اثبات شده در صورتی که فعالیت های ورزشی با شدت بالاتر شروع شود، حتما باید این کار در کلینیک های بازتوانی انجام شود. در بیماران مبتلا به فشارخون بالا، یک تمرین ورزشی هوازی همراه ورزش مقاومتی توصیه می شود اما هنوز مطالعه ها درباره شدت، تکرار و طول مدت ورزش در این خصوص محدود است.

 

● ورزش پس از سکته قلبی

 

به منظور پیشگیری از کاهش آمادگی جسمانی در بیمارستان، مبتلایان به سکته قلبی باید هر چه سریع تر برنامه بازتوانی قلبی شان را آغاز کنند. هدف از این عمل به حداقل رساندن کاهش آمادگی جسمانی که در نتیجه بستری شدن در بیمارستان رخ می دهد است. همچنین فرصت مناسبی برای آموزش به بیماران در خصوص اصلاح سبک زندگی و کنترل عوامل خطرساز. بیشتر ورزش های این مرحله برای بازگرداندن دامنه حرکات و تحمل استرس های جاذبه و تغییرات فشارخون است (با نشستن و ایستادن متناوب). برنامه بازتوانی قلبی خارج بیمارستان خود شامل دو مرحله است و به منظور بهبود عملکرد ورزشی و کاهش عوامل خطرساز به منظور کاهش مرگ ومیر صورت می گیرد. به طور کلی توصیه می شود بیماران پس از حمله قلبی ورزش را با شدت نسبتا کمتری شروع کنند (با معیار ۱۱ تا ۱۳ طبق معیار درک خستگی). اکثر برنامه های بازتوانی قلبی در کلینیک های مخصوص و به میزان ۳ روز غیرمتوالی و هر هفته و هر مرحله ۲۰ تا ۴۰ دقیقه ورزش هوازی انجام می شود و همراه برنامه ۵ تا ۱۰ دقیقه گرم و سرد کردن وجود دارد. وقتی بیمار پیشرفت ورزشی داشت، باید او را برای ادامه برنامه ورزشی در منزل تشویق کرد به شرطی که میزان کالری مصرفی وی در هفته بالای ۱۵۰۰ کیلوکالری باشد.

 

● ورزش در آنژین صدری (درد قلبی)

 

بیماران مبتلا به آنژین قبل از شروع برنامه ورزشی باید کیفیت درد خود را به خوبی بشناسند (درد قفسه سینه، گلو، بازو، پشت و …) و متوجه این نکته شوند که ورزش همراه درد برای آنها سودی نخواهد داشت. آنها همچنین باید مشخص کنند که چه فعالیتی باعث بروز آنژین در آنان شده و سپس به اصلاح و پرهیز از آن بپردازند. به طور مثال اگر پیاده روی در هوای سرد باعث احساس درد در آنها می شود، باید لباس گرم و مناسب بپوشند یا در فضای بسته ورزش کنند یا اینکه پیش از فعالیت هایی که باعث احساس درد می شود، قرص نیتروگلیسیرین مصرف کنند.

 

● ورزش و نارسایی قلبی

 

مطالعه های اخیر نشان داده اند ورزش متوسط در این بیماران بدون عارضه است و باعث بهبود کیفیت زندگی، تحمل بهتر ورزش و عملکرد بهتر عضلات اسکلتی می شود. مدت زمان فعالیت ورزشی باید در این بیماران به گونه ای طراحی شود تا فرصت بیشتری برای استراحت داشته باشند. تعدادی از این بیماران ورزش های منقطع که با دوره های استراحت است را بهتر تحمل می کنند ولی این بیماران باید تشویق شوند تا طول مدت ورزش خود را افزایش دهند تا قادر شوند در یک نوبت حداقل ۳۰ دقیقه یا بیشتر به طور مداوم ورزش کنند.

 

● ورزش و پیوند قلب

 

بیماران دریافت کننده پیوند پس از جراحی یک عدم تحمل ورزش به میزان کاهش ظرفیت حدود ۴۰ تا ۵۰ درصد در مقایسه با همسالان سالمشان تجربه می کنند که عدم تحمل ورزش به علت اختلال عصب دهی سمپاتیک عضله قلب (شاخه های وابران)، اختلال های عضلانی اسکلتی و کاهش قدرت این عضلات از قبل از عمل جراحی است. پس از جراحی درمان های پزشکی باید برای جلوگیری از عوارضی مانند عفونت، اختلالات چربی، پرفشاری خون، پوکی استخوان، دیابت، برخی سرطان ها و تصلب شرایین سریع شونده در عضو پیوندی انجام شود. به جز داروی مهارکننده ایمنی سایکوسپوریس که ممکن است باعث افزایش فشار خون در حال استراحت و طی ورزش شود هیچ یک از داروهای دیگر که برای جلوگیری از رد پیوند تجویز می شوند تاثیری بر پاسخ فیزیولوژیک بیمار طی ورزش ندارند و همچنین بر افزایش آمادگی هوازی فرد طی یک نسخه ورزشی تاثیری نمی گذارند. برای تجویز نسخه ورزشی به بیماران پیوند قلبی نمی توان از متدهای قلبی استفاده کرد چرا که تغییرات ضربان قلب در این بیماران بسیار متغیر است. از این رو معیار درک خستگی ۱۱ تا ۱۴ باید به عنوان راهنمای شدت ورزش در این بیماران مورد استفاده قرار گیرد. در بیماران پیوند قلبی که تحت ورزش درمانی قرار می گیرند ظرفیت ورزش بین ۱۵ تا ۴۰ درصد افزایش می یابد، از این رو یک برنامه ورزشی پیشرونده شامل ۷ تا ۱۰ نوع ورزش که روی پاها، پشت، بازوها و شانه ها متمرکز است، حداقل ۱۲ هفته پس از جراحی و به میزان ۲ بار در هفته توصیه می شود.

 

● پیس میکرها و دفیبریلاتورها

 

این بیماران پیش از شروع ورزش باید حتما یک تست ورزش از نظر وجود اختلال عروق کرونر انجام دهند.

منبع:روزنامه سلامت 

[ad_2]

منبع : بیتوته

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *