[ad_1]
پیشگیری، خوبترین راه برای مبتلا نشدن به عفونتهای بیمارستانی است
عفونتهای بیمارستانی برای چه اتفاق میافتد؟ مساله عفونت در محیط بیمارستان کمی عجیب نیست؟
عفونتهای بیمارستانی برخاسته از میکروبهایی است که در محیطهای بیمارستانی زندگی میکنند و به علت مساعد بودن شرایط محیط زیست رشد میکنند و تکثیر میشوند. این عفونت بعد از پذیرش بیمار در بیمارستان، معمولا ۴۸ یا ۷۲ ساعت بعد یا طی دورهای مشخص ۱۰ تا۳۰ روز بعد از ترخیص بیمار اتفاق میافتد و در زمان پذیرش بیمار وجود نداشته است.
در صورتی که در پی اعمال جراحی، در بدن بیماران جسم خارجی کار گذاشته شود (Implant)، عفونت بیمارستانی میتواند تا یک سال بعد هم روی بدهد و علاوه بر بیماران، کارکنان و عیادتکنندگان را هم مبتلا نماید. هر یک از اعضای بدن میتواند در بیمارستان، دچار عفونت شود ولی در بین انواع عفونتهای بیمارستانی، عفونت دستگاه ادراری (۴۲ درصد)، عفونت دستگاه تنفسی تحتانی (۱۱ درصد ) پنومونی (۱۵ تا ۲۰ درصد)، عفونت ناشی از زخم جراحی (۲۴ درصد) و عفونت دستگاه گردش خون (۵ تا ۱۰ درصد)، از ارزش خاصی برخوردارند.
طبق بررسیهای انجام شده، عفونت ادراری، شایعترین و پنومونی کشندهترین عفونت بیمارستانی محسوب میشوند، اگرچه در بعضی از مراکز، عفونت بیمارستانی دستگاه گردش خون، دلیل اصلی مرگ بیماران است. این قبیل میکروبها تا حدی مهلک و خطرناک هستند و رعایت نکردن نکته های بهداشتی و مراقبتی برای مبتلایان براحتی میتواند جان بیماران را به خطر بیندازد.
این میکروبها بهطور طبیعی با سایر میکروبهای معمول که به آنها میکروبهای نجیب گفته میشود، متفاوتند و به آنها میکروبهای نانجیب اطلاق میشود. خطر مرگ و میر ناشی از ابتلا به عفونتهای بیمارستانی ناشی از این میکروبها خیلی بالاست. در بیمارانی که زمان بستری شدن آنها در بیمارستان به هر دلیلی طولانیتر از حد معمول است، زمینه ابتلا به عفونتهای بیمارستانی به مراتب بالا میرود و میکروب، این اشخاص را زیادتر تهدید مینماید.
پس عفونت بیمارستانی مورد شایعی است و پس از بستری شدن در بیمارستان احتمال ابتلا به آن وجود دارد؟
احتمال بروز عفونتهای بیمارستانی معمولا در تمام بیمارستانهای دنیا وجود دارد و بیمارستانهای داخلی هم از این امر مستثنی نیستند و گهگاه خبر مرگ و میر شماری از بیماران بر اثر ابتلا به عفونتهای بیمارستانی به گوش میرسد.
در این میان، بیمارستانهای عفونی و سوانح و سوختگی در درجه اول خطر قرار دارند و احتمال بروز عفونتهای بیمارستانی در آنها به مراتب بالاتر از سایر بیمارستانهاست. ولی رعایت اصول بهداشتی و نگهداشتن بیماران در زمان مقرر و پیشگیری از تمدید بیجای بیماران، میتواند تا حد بسیاری مانع شیوع عفونت شود.
این میکروبها زیادتر در کدام بخش مستعد رشد هستند؟
میکروبهای عامل بروز عفونتهای بیمارستانی زیادتر در بخشهای حساس بیمارستانی از جمله آی.سی.یو، اِن.آی.سی.یو (بخش مخصوص نگهداشتن کودکان)، پی.آی.سی.یو (مخصوص نگهداشتن اطفال)، بخشهای سوختگی و بخشهای بستری بیماریهای پرخطر رشد میکنند و بیمارانی که در این بخشها نگهداشتن میشوند، زیادتر از سایر بخشهای بیمارستانی در معرض ابتلا به عفونت هستند.
علاوه بر این، حتی بیمارانی که در بخشهای عمومی نیز بستری هستند شاید به این میکروبها مبتلا شوند که می بایست مواظبتهای لازم در مورد آنها صورت گیرد. میکروبهای پدیدآورنده عفونتهای بیمارستانی انواع مختلفی دارند که از این میان میتوان به میکروبهای گِرَن مثبت، گِرَن منفی، بیهوازی و قارچها اشاره نمود. از میکروبهای گِرَن مثبت، خانواده میکروبهای استافیلوکوک، از میکروبهای گِرَن منفی، کولی باسیل و سودوموناس و انواع قارچها را میتوان نام برد.
این میکروبها زیادتر چه افرادی را تهدید میکنند؟
از آنجا که عفونتهای بیمارستانی خیلی پرخطرند، شاید هر بیماری را در محیطهای بیمارستانی مبتلا نماید ولی در این میان شماری از بیماران بیش از سایرین در معرض ابتلا به این قبیل عفونتها قرار دارند. به طور کلی، سه گروه از بیماران مستعد ابتلا به میکروبهای نانجیب هستند؛ یک گروه، بیمارانی هستند که به علت شرایط حاد به مواظبتهای ویژه و بستری شدن در بخشمواظبتهای ویژه نیاز دارند، گروه دوم، بیمارانی که دارای ریسک فاکتورها یا عوامل خطرساز هستند.
مبتلایان به ذاتالریه، دیابت، مشکلات کلیوی، مغزی، بیماریهای مزمن، فلج مغزی و سوختگیها و نقص عضو و نوزادان و اشخاص مسن از جمله افرادی هستند که احتمال ابتلایشان به عفونتهای بیمارستانی زیاد است؛ گروه سوم، بیمارانی را تشکیل میدهند که بیش از حد معمول در بیمارستان بستری میشوند.
شستوشوی مرتب دستها با آب و صابون میتواند مانع انتقال میکروبها به بیماران شود.
چطور میشود عفونت را شناسایی نمود؟
بیماران چنانچه بیش از ۳ تا ۵ روز در بیمارستان بستری باشند تا حد خیلی بالایی در معرض ابتلا به عفونتهای بیمارستانی هستند. این نوع عفونت در بیماران با علائم مختلفی بروز مینماید که بارزترین و معمولترین نشانه آن تب و لرز است و به نوعی علامتی دال بر عفونت خونی به شمار میرود. احتمال ابتلا به این میکروبها در بخش مواظبتهای ویژه بیش از هر بخش دیگری مشاهده میشود بهطوریکه احتمال ابتلای بیمارانی که در این بخشها بستری میشوند بین ۷۰ تا ۸۰ درصد است و همین خطر مرگ و میر را بالا میبرد. همچنین خطر مرگ و میر ناشی از عفونتهای بیمارستانی در زیادتر کشورها بین ۱۰ تا ۱۵ درصد است.
میکروبها اصولا چطور منتقل میشوند؟
عفونتهای بیمارستانی و میکروبهای آن از روشهای مختلف قابل انتقال به بیماران است. تزریق از راه سرنگ یا سرم آلوده از جمله روشهایی است که در بسیاری از موارد میتواند میکروبها را به بیماران انتقال داده و از این راه سبب ابتلای سایر بیماران شود. علاوه بر این، رعایت نشدن اصول بهداشتی و ایمنی در اتاقهای عمل و موقع جراحی، شرایط را برای رشد میکروبها و انتقال میکروب به بیماران فراهم مینماید.
همچنین هوای محیط و استفاده از وسائل و تجهیزات مشترک مثل آب و غذا هم در انتقال میکروبها نقش دارند. شیوه دیگر انتقال میکروبها، از راه تماس مستقیم از کارکنان و کارکنان بیمارستانی صورت میگیرد. انتقال میکروبها و عفونتهای بیمارستانی از راه دست از شایعترین شیوههاست.
شستوشوی مرتب دستها با آب یا آب و صابون میتواند مانع انتقال میکروبها به بیماران شود.
آیا میتوان از عفونتهای بیمارستانی پیشگیری نمود؟
پیشگیری، خوبترین راه برای مبتلا نشدن به عفونتهای بیمارستانی است. حضور بیماران عفونی از شایعترین عوامل شیوع میکروبهاست؛ بر این اساس مهمترین نکته در این میان پیشگیری از منتقل نشدن میکروب از اشخاص مبتلا به بیماران سالم است. به عبارتی، پرستاران می بایست مواظبت کاملی از بیماران به عمل آورند و با محافظت کامل از آنها مانع سرایت میکروبها به سایر بیماران بستری در بخش شوند.
به علت انتقال مستقیم میکروبها، اشخاص می بایست پس از تماس با بیماران مبتلا به عفونتهای بیمارستانی و پیشگیری از انتشار میکروبها، دستهای خود را با آب یا آب و صابون به زمان ۲۰ تا ۳۰ ثانیه بشویند. این کار تا حد بسیاری میکروبهای موجود در دستها را از بین میبرد.
تغذیه بیماران هم نقش مهمی در پیشگیری از عفونتهای بیمارستانی دارد، برای چه که تغذیه ضعیف و استفاده نکردن مواد غذایی مقوی میتواند خطر ابتلا به عفونتهای بیمارستانی را در آنها بالا ببرد. بیماران خوبتر است از جهت نوع غذایی که میخورند تحت نظر متخصص تغذیه قرار گیرند. طبیعتا، استفاده بعضی مواد غذایی ایمنی بدن را در مقابله با میکروبها بالا برده و خطر ابتلا به عفونت را کم شدن میدهد.
همچنین پرستاران و کارکنان بیمارستانها می بایست با اقدامات لازم از بیماران در برابر ابتلا به عفونتهای بیمارستانی محافظت کنند. تجویز آنتیبیوتیکهای موردنیاز و قرار دادن داروهای لازم در اختیار بیماران میتواند تاثیرگذار باشد. در این میان، بسیاری از بیماران نسبت به آنتیبیوتیکها مقاوم میشوند و مصونیت پیدا میکنند، بر این اساس می بایست داروهای جدید برای آنها تجویز شود.
بیماران مبتلا به عفونتهای بیمارستانی پس از شناسایی در اتاقهای ایزوله و استریلیزه قرار میگیرند تا از این راه علاوه بر پیشگیری از انتقال میکروب به سایر بیماران، عوامل عفونی در بدن آنها هم سریعتر بهبود یابد. پزشکان، پرستاران و حتی اشخاص ملاقاتکننده برای حفظ امنیت زیادتر موقع ورود به اتاق ایزوله می بایست از گان (لباسهای مخصوص)، دستکش و وسایل بهداشتی و ایمنی استفاده کنند.
منبع:jamejamonline.ir
[ad_2]
منبع : بیتوته
آخرین دیدگاهها